" Televizyon Kültürü  " diye bir mefhum (kavram) tanımıyorum. Televizyon; aylak, şuuru iğdiş edilmiş, hiçbir zaman okumak ve düşünmek alışkanlığı kazanmamış sokaktaki adam için icad edilmiş bir nevi afyondur. O zavallıyı gözünden ve kulağından yakalayarak bir kat daha sersemleştirir. Şuurundaki son pırıltıları yok eder. Onda birşeyler biliyorum vehmini uyandırır. Gerçek hayattan uzaklaştırmaya hizmet eder.
Televizyon, tam bir kaçıştır. Yokluğa, boşluğa, şuursuzluğa açılan bir kapı. Bu korkunç tiryakilik, insanları batılılaştırmaz batırır. Avrupa ve Amerika için durum biraz daha farklı fakat netice bir. Televizyon tirykisi , orada da biçare bir esrarkeştir. Arada bir kabak çekirdeği nevinden bilgi kırıntıları, bu fikir temelinin aldatıcı tesellisidir.Kültürün dün de bugün de yarın da tek taşıyıcısı vardır Kitap. Hiçbir düşünce, emeksiz feth edilemez. Şahikalara  şerhalardan çıkılamaz." (Cemil Meriç)

Not: Şahika: Zirve anlamına gelir. Şerhalar: Bir bütünden kesilmiş ve ayrılmış küçük parça anlamına gelir

"Gandhi, gerçekten çağın tanıdığı kurtuluş önderlerinin en namuslularından. Ancak batının büyük olmasına izin verdiği, hatta kimi hesaplarla olduğundan fazla büyüttüğü biri. İşlerine öyle geliyor. Emperyalizm karşısında ezilen milletler ille de baş kaldıracaksa, bu başkaldırıya zararsız bir örnek göstermeliydi. Pasif direnişin yılmaz savunucusu Gandhi bu iş için biçilmiş kaftan. Gerçekte ingilizlerin Gandhi hayranlığı, Mahatma'nın Hint kıtasındaki ingiliz can ve mal varlığını " Düşmanlarını bağışla " sloganı altında titizlikle korumasındandı." ( Bahtımca M.islamoğlu )

Peygamberleri ve kutsal kitapları dışlayan modern dünya, kendi paralel dinlerini yaratmakta gecikmiyor " Her zaman bir yol vardır, en iyisine layıksın, ikinci adam olarak kalmak sana yakışmaz.... " diyerek; bizlere yetinmemeyi, sabırsızlığı, hep kazanmayı, acımamayı, dünya nimetlerinden faydalanmayı, pişman olmamayı, düşene tekme vurmayı, hırsı öğütleyen kişisel gelişim kitapları, Batı üzerinden büyük kapitalistlerin yardımlarıyla " Bir şeytani paralel din " olarak hayatımıza girdi.
Artık okuma yazma bilmeyen sıradan, iddiasız bir adam bile; içindeki devi çıkardığında, bilimsel buluş yapabileceğine, Marstan taş getirebileceğine ve başbakan olabileceğine inanıyor.
(Bülent Akyürek, İçinizdeki öküze oha deyin)

Kabuğun zırhını deldim. Öze verdim önemi
Boş kalıplardan arıttım. Söze verdim önemi
Savaş açtım sıradan sözlere, beylik olana
Külü kortardan ayırdım. Köze verdim önemi

Zorlanıp söylemedim duymadığım duyguları
Sarı yaprakla sarardım. Güze verdim önemi
Sarsamaz bir kişi sarsmazsa bir başkasını
Acı gözyaşı döktüm. Göze verdim önemi
Işığım deldi yığınlarla karanlık bulutu
Geceden sıyrılarak gündüze verdim önemi

(Abdullah Öztemiz Hacıtahiroğlu)

Çok hata yaptım şimdiye kadar. Tarifi zor, dönüşü imkansız . Ders aldıklarım oldu , almaya vakit bulamadıklarım da. Duyduklarım doğruysa zaferlerim de olmuş. İyi ki yapmışım dediğim şeyler de var, aynı zamanda keşkelerim de... Engellemek istediğim başlangıçlarda. unutamadığım ama elbet bi gün unutacağım dostlarım var. Hayatımdan seneler , aylar çalan insan da var... Hafızamdan silmek istediğim görüntüler var, silemediğim sözler var, duymamış olmayı dilediğim ama duyduğum, kiminin gözüne sokmak istediğim gerçekler...

"Melek peygamber? Yeryüzünde değil gökyüzünde yaşayan, dolayısıyla iz bırakmayan, iz bırakmadığı için de izlenmeyen, hayattan yüceltme bahanesiyle dışlanmış,dolayısıyla hayata taşınması mümkün olamayan, bir masal kuşu gibi " Kaf dağına "  mesken tutan, hayatın içinde ve hayata müdahil olmayan bir peygamber istiyorlardı.
Asi toplumların ileri sürdüğü bahanelerden biridir " Melek peygamber " isteği. Mekke müşrikleri Hz.Muhammed'in getirdiği mesajların içeriğine bir bahane bulmakta zorlandıklarında " Allah, bir insanı mı elçi gönderdi ? " gerekçesine sığınmışlardı. Bu aslında kaçamak yapmaktı. Bununla kendilerine gönderilenin bir melek olması durumunda vahye kulak vereceklerini ima ediyor görünselerde aslında insanla meleğin farklı varlık kategorilerine ait olduğunu bilmiyor değillerdi. Asıl sıkıntıları, gelen mesajın aralarında yaşayan bir " insan peygamber " tarafından hayata dönüştürülebilir olmasıydı.  Eğer melek olsaydı iş kolaydı. Çünkü meleğin örnekliği söz konusu olmazdı. Mekke müşrik toplumunun melek peygamber istemesi, vahyi hayattan dışlamanın bahanesiydi. Kuran onların taleplerinin yerine getirilmesi durumunda yine inanmayacaklarını söylüyordu.     Aynı hareketi başka kadim kavimlerde sergiliyordu mesela Eyke ahalisi de Şuayb'ın mesajına muhalefet sergilerken " Sen de bizim gibi bir insansın " ( 26-154, Quran) Ad ve Semud kavmide " .... Eğer Allah ( bize bir mesaj gönderseydi ), herhalükarda melek gönderirdi " ( 41.14, Quran) diyorlardı." (Mustafa İslamoğlu, Üç Muhammed)

"Pavlus , Bir islam peygamberi olan " Allah’ın kulu ve elçisi " isayı öldürüp onun yerine düzmece bir " Tanrı isayı " kurgulayan kişidir. İşte pavlusun kendi ağzından " çünkü ben resullerin en küçüğüyüm ben ki resul çağırılmaya layik değilim, çünkü Allah’ın kilisesine eza ettim " (Pavlustan Kosintoslulara I 15:9 )

Pavlus , Hz isanın şahsını aşırı yüceltmeye ve insanüstüleştirmeye tabi tutarak kendi pagan din tasavvurunu meşrulaştırma aracı olarak kullanıyordu. Sonuçta pavlus putperest Roma tasavvurunu tüm unsurlarını taşıyan bir kilise kurarak , Hz isayı oraya hapsetti. Pavlus kim? Helenleşmiş , Anadolulu bir Museviydi. Asıl adı Saul idi. Grekçe biliyordu ve helenist kültür içinde yetişmişti. Pavlus katı bir Roma yahudisi iken Hz isanın ilk müminlerine yaptığı fiziki işkenceden fazlasını , Hz isanın  manevi varlığına , misyonuna ve hatırasına yaptı. Peki hristiyanlığa neler ekledi ?

İlk günah teorisi , Pavlus Hristiyanlığının insan anlayışınıda ele vermektedir. Söz konusu insan daha anasının karnındayken günahkar olan insandır.  Bu tez , oğula babasının suçunu yüklemek gibi bir  zülmü meşrulaştırırken , aynı mantığın bir uzantısı olarak isanın başkalarını günahlarından arındırmak için kendini feda ettiği gibi mitolojik bir  tezin doğmasına sebep olacaktır. Kuran’a göre insan doğuştan günahkar değil, doğuştan sorumluluk sahibidir. Pavlusa göre Adem ve Havva , Tanrının huzurundan işledikleri bir günah nedeniyle değil üremeyi öğrendikleri için kovulmuşlardır.Ona göre Adem ve Havva cinsi birleşme yaparak günahkar olmuşlar ve bu yüzden tüm insanlar doğarken eşit günahla doğuyorlardı. Aslında pavlus temiz kabul edilen isa’nın çarmıha gerilmesine bir kılıf aramış ve bulmuştu. İsa insanların bu günahları için çarmıha gerilmişti.
Acı ve ızdırap çekmek pavlus hristiyanlığında bir amentü şartıydı. Bu korkunç öğreti zulme dinsel kılıf geçirmekten başka bir şey değildi. Çünkü acı çekmek insanı masum kılmanın kaçınılmaz ve mutlak yoluysa hristiyan olmayan yada sapık olduğu düşünülen birine acı çektirmek ona iyilik etmekti. Bu öğreti sonunda en iğrenç canavarlıkları dahi din kisvesi altında meşrulaştırdı. Ünlü engizsyon mahkemelerinin verdiği insan yakma cezaları her türlü işkence ve cinayeti yapan klise tarafından bir " Arınma " ve " Saflaştırma " olarak adlandırılıyordu.

Nasturiler eliyle " İnsan isa’ya inanan  "   3.Münzir ile ilgili bir hikaye çok ünlüdür. Kendisini teslisçi yapmaya çalışan bir grup papaz, münziri birgün üzgün halde bulur. Üzüntüsü sorulunca " Melek Mikailin vefatını öğrendim " der. Papazlar " O melektir hiç ölür mü ? " derler.  O taşı gediğine koyar " Ya sizin beni Tanrının öldüğüne ikna etmeye çalışmanıza ne demeli ?  "  (Mustafa İslamoğlu, Üç Muhammed)

Sonuç olarak Pavlusyen Hristiyanlık yani günümüz Hristiyanlığı ateizmi doğuracaktı. Ateizm’in Arap dilindeki  etimolojik anlamı " Batıldan dönmek, yığınların gittiği yana gitmemektir " Nihayetinde klisenin sunduğu tanrı isa modeline karşı gelip Homo homini devs est  ( İnsan insanın Tanrısıdır ) dediler. İsa’dan sonra 325 yılında Nikiai (İznik) de toplanan Konsil’ün kararıyla incillere klise tarafından resmi olarak yeni ahid adı verildi. Henüz 3. Yüzyılda yaklaşık 4600 farklı elyazması incilin varlığıda esas alındığında konsil  4 adet incili rehber alıp diğer tüm incilleri yakma kararı aldı. Seçilen inciller de " Tanrı İsa " modelini kabul eden inciller oldu.

"Kalem sahiplerine düşen ilk vazife: telaş etmemek, öfkelenmemek, kin kışkırtıcısı olmamak. Halkı okumaya, düşünmeye, sevmeye alıştırmak. Bir kılıcın kazandığı zaferi, başka bir kılıç yok edebilir. Kalemle yapılan fetihler, tarihe mal olur, tarihe, yani ebediyete" ( Kırk Ambar, Cemil Meriç)

          Yazarlarımız, aydınlarımız gerçek görevlerini toplumun diğer bölümü gibi unutmuş görünüyor. Bilinçsiz yığınların hoşlanmadığı bir olay karşısında şiddete başvurması gayet doğaldır. Bilinci ve bilgisi dahilinde olaya bakar duyguları eğitimsiz olduğu için hemen öfkelenir, kin duyar, anlamaya çalışmaz. Serseri bir bilince sahiptir. Lakin aydın ve yazar öyle mi ? Onların bilinci daha açıktır, şuurları sürekli tetiktedir, duygularını ifade ve kontrol de bizden daha yetkindirler. Yada olması gereken bu ve ben hayalimdeki aydını sunuyorum sizlere. Toplumda kin olduğunda aydın açıklamaları ile toplumu teskin etmeli, öfkeyi yatıştırmalı. Toplumu olgun , anlayışlı kılmaya çalışmalı ömrü boyunca. Bunu da toplumun bilgi seviyesini arttırmaya çalışarak yapmalı. Bilgi arttıkça bilinç de artacaktır. Tabi ki bilgili olmak her zaman bilinçli olmayı sağlamıyor fakat bilince giden başka bir yol da yok. Ama bizim aydınlarımız'ın kalemi de serseri bir bilince sahip. O da kin yağdırıyor kalemle. Öfke saçıyor yığınlara. Kendisi gibi düşünmeyen aydınları da ezip geçiyor, halkı da. Görevi düşünmek ve düşündürmek, sevmek ve sevdirmek, okumak ve okutmak olan aydınlarımız görevlerini unutmuş , kin kışkırtıcısı olmuş
   
 

"Batının kalkındığı şartlarda kalkınmak yüzkızartıcı bir suçtur. Sanayi devrimin temelinde  Afrika sahillerinden zorla alınarak köleleştirilen milyonlarca mazlum  siyahın kan , gözyaşı ve alınteri vardır. Batılı insan tacirlerinin Afrikadan gemilerle zenci taşırken yalnızca yolda telef olan insan sayısının 19 milyon olduğunu söylersem " ilerleme ve kalkınma " adı verilen vandalizmin , aslında Batı dışındaki dünya için geriye doğru ilerleme anlamına geldiğini. Dahası da var; Her bir siyahi esiri yakalamak için yaklaşık 10 kişi öldürülüyordu.

Tarihin en kanlı liderlerinden biri olan Timur ısfahan’ı  ele geçirdiğinde vahşi bir rekora imza atmak için 70.000 insan kellesinden bir piramit inşa ettirmişti. Modern çağın gelişmiş teknolojisi ise Timurun haftalar süren bu katliamından kat kat fazlasını ( 150.000 ölü 200.000 yaralı ) Hiroşima ve nagazaki de bir dakikaya sığdıracak mahareti göstermiştir. İşte bu batının ilerleme mantığıydı.
Kristof Kolomb’un ardından 1519 ‘da Hernan Cortḕs adındaki bir ispanyol serüvencisi  Güney Amerikaya bir deniz seferi düzenler o tarihte bugünkü Meksika topraklarında Aztek imparatorluğunun sahibi olan aztekler yaşamaktaydı. İşin ilginci bir aztek efsanesine göre selefleri  toltek uygarlığının 300 yıl önce ölen rahip-kralı Quetzalcoatl yeniden dirilip 1519 da deniz yoluyla " Kurtarıcı " olarak gelecektir. Bu hurafe de yer alan kurtarıcı tipini Hernan Cortḕs  adıyla uymaktadır. Aztekler, hurafe itikatının etkisiyle Cortḕs büyük bir coşkuyla karşılarlar. Kral II Montezuma (1502- 1520) Cortḕsi el üstünde tutar ve ona her türlü ikramı yapar. Cortḕs bu fırsatı ganimet bilerek kralı esir alır ve imparatorluk hazinesini yağmalar. Kendisine ve arkadaşlarına kucak açan bu insanlara karşı bir soykırıma  girişir. Bugünkü  meksikonun yerinde bulunan başkent  "  Tenoshtitlon  " da korkunç bir katliam gerçekleştirir. Koca Aztek uygarlığı , bir Avuç Avrupalı serüvenci eliyle yok olur.   
Bu katliamdan bir müddet sonra ispanyol subayı " Fransisco Pizarro " inka imparatorluğuna saldırdı. İmparatorluğun içine düştüğü hanedan kavgasından yararlanarak " Kral Atahulpayı " esir aldı. Halkın canını bağışlama karşılığında imparatorluk hazinesini istedi. Hazineyi elde edince sözünü tutmayıp tüm halkı kılıçtan geçirdi.

Batılılar aynı soygun ve katliamları Afrika sahillerinde ve hind okyanusu kıyılarında da gerçekleştirdiler. " Vasco de Gamma " hindistan sahilindeki Kalikut limanı ele geçirince hint ticaret filosuna ait gemilerdeki  800 tayfayı önce öldürmüş ardından el ve ayaklarını kesmiş , paramparça edilmiş cesetleri bir mektupla birlikte Kalikut kralına hediye olarak yollamıştı.
Portekizli " Kaşifler ", katliam ve soygunda ispanyollardan hiç de geri kalmıyorlardı. İspanyollar Amerika yerlilerinin kökünü kurutup topraklarını yağmalarken Portekizlilerde hind kıyılarında yaşayan yerlileri kılıçtan geçirip ülkelerini yağmalıyorlardı. Portekizli kaşifler hind okyanusunda yer alan " bete adasını " kuşatınca ada halkı anlaşarak teslim olmayı kabul etti. Anlaşmaya uymayan Portekiz liler ada halkını tümden esir alıp müslümanlara karşı savaşmalarını istediler. Bete emiri teklifi reddetti. Bunun üzerine  Portekizli kaşifler bu masum sivil halkı tutuşdurdukları ateşte son ferdine kadar yaktılar.

Avrupa uygarlığının Afrika insanının kanı üzerinde yükseldiğini söyleyenler haksız değil. Çünkü Afrikadan taşınan köle sayısı bir hesaba 150 milyona yaklaşmaktadır. Yalnızca 1. Dünya savaşında fransanın cephelerinde Afrikadaki sömürgelerden getirilerek ölüme sürülen insan sayısı  845.000 dir." ( Mustafa İslamoğlu )

Yazarın dediği gibi batı geçmişte kan ve gözyaşı üzerine yükseldi. Bugün durum daha farklı değil ırak, filistin, suriye, afganistan, libya, türkiye, diğer arap ülkeleri  vs… nice ülkenin kanıyla beslenmeye devam ediyorlar. Batının ilerlemesini sağlayan yakıt doğu ülkeleri ve huzura bir türlü kavuşamayan doğu toplumlarıdır. Ortadoğu, Asya ve Afrikanın emekleriyle batı hala ilerlemektedir.

Tam adı Abdülkadir İbn Muhyiddin İbn Mustafa El Hasani El Cezayiri (6 Eylül 1808 - 26 Mayıs 1883). 1832'de Maskura emiri olmuştur. Cezayir’i  işgal eden Fransız sömürgecilerine karşı 30 yıl amansız bir mücadele verip sonunda fransızlara esir düşen efsanevi komutan Emir Abdulkadir işgal rejimi tarafından Şam’a sürgün edilir. 1860 yılında Şam’da yerli halk tarafından yabancılara karşı baş gösteren ayaklanma (Dürzî Ayaklanması) sırasında 14.000 ‘e yakın Şamlı Hristiyanı himayesine alarak mutlak bir ölümden kurtarır. Bunun üzerine Papa , Emir Abdulkadire PİEIX nişanı verir. Verir vermesine de çok değil yaklaşık 80 yıl sonra 1940 da Fransa özgürlük mücadelesi veren sömürgesi cezayir’de korkunç bir katliama girişir. Sonuç  1 milyona yakın masum cezayirlinin vatanlarını savunurken ölümü.

Neden Abdulkadir el-Cezâirî unutulmamalı ? Bildiğiniz üzere camilerimize ve mescitlerimize islam sokulmuyor. Bu yüzden islamı kendimiz araştırmak, bilmek ve  son adım olarak uygulamak mecburiyetindeyiz. İslam camilerde olduğu gibi ibadetlere sıkıştırılmak istense de biz Emir Abdulkadir gibi müslümanlardan öğreniyoruz ki İslamda " düşmanlık ahlakı, öfke ahlakı ,Savaş Ahlakı " diye bir kavram var. Nedir bu kavramlar? Düşmanlarınıza bile yeri gelince yardıma ihtiyaçları olduğunda kucak açabilmektir.  Emir Abdulkadir Cezayirde hristiyan (fransız) işgalinde vatanını savunurken  şam da çıkan büyük  isyan sırasında arada kalacak olan masum hristiyanları koruyarak bize islam'ın pratik uygulamadaki güzelliğini gösteriyor. O bu ahlakı peygamberden almıştı. Peki peygamberden nasıl aldı peygamber ne yapmıştı ?

Eğer şu tarihi bilgi doğruysa mekkede kıtlık çıkıyor fakat kıtlığın çıktığı yıl mekkelilerin Hz.Muhammed ile mücadelesinin en ataşli olduğu dönemlerdir. Mekke lideri ebu sufyan nebiden yardım istemeye gelir. Normal zamanda bu şans bizim elimize geçtiğinde düşmanı perişan etmek ve onları daha fazla zillete düşürmek için hemen yardımı reddeder yada belirli şartlarda yardım ederdik. Nebi böyle yapmayıp fakirlere dağıtmak üzere bir sandık gümüş verir. Nebi bu hareketi ile bize bir edep öğretiyor. Öğrettiği şey düşmanlık ahlakı ve savaş ahlakıdır. İşte buydu islamın bizden istediği, böyle gösteriyordu bize kuran'ı onu en iyi yaşayan Nebi. İslamın müdahil olmadığı bir alan olamaz çünkü islamla inşa olmuş bir insan hayatının tüm alanlarına tüm duygularına ahlakı ve erdemi yerleştirir. O ahlak müslüman için kur'andır.