KonuÅŸmak insanoÄŸluna verilen en büyük hazinelerden. Bazen hakikatleri okuduÄŸumuz kaynaklardan deÄŸil karşımızda fikir alışveriÅŸi yaptığımız insandan öÄŸreniriz. Tabi bunun olması için karşı tarafla fikir alışveriÅŸinde bulunma yetimizin olması gerek. Ve de dinlemeliyiz. Bir konu hakkında bilgi alışveriÅŸi yaparken genellikle bilgi veriÅŸi yapmaya çalışıp alış kısmına gerek duymuyoruz. ÇoÄŸu tartışmamda karşı tarafın sadece bilgisini bana kabul ettirme amacından öteye gitmediÄŸini gördüm. Bu hatayı ben de yaptım fakat çok azını farkettim. Çünkü insan kendi hatasını görmek istemez yada dikkat etmez. KonuÅŸulurken dinlemek en büyük fazilet. Tartışma ahlakına sahip olmanın insanda yarattığı etkiyi Cemil Meriç'in kaleminden size sunma gereÄŸini duyuyorum:
 

" MünakaÅŸa eden iki insan, aynı graniti yontan iki heykeltraÅŸ, hakikati arayan iki yol arkadaşı. Hedefi, tahrip deÄŸil, terkiptir bu kavganın. MaÄŸlubun muzaffer olduÄŸu tek yarış, yanıldığını kabul etmek, yeni bir hakikatin fethiyle zenginleÅŸmektir. Parçadan bütüne, karanlıktan aydınlığa geçiÅŸ " (Cemil Meriç)

Meriç'in bahsettiÄŸi münakaÅŸa'yı ben görmedim. Heralde olması gerekeni söylüyor. Ama yinede herÅŸeye raÄŸmen karşı taraf bu düstur'a sahip deÄŸilse bile bizim bu düstur'u ilke edinmemiz gerek. KonuÅŸurken karşı tarafı tahrip etmeye çalışmakla geçmemeli münakaÅŸa. Ne güzel ifade ediyor meriç :" Yanıldığını kabul etmek, yeni bir hakikatin fethiyle zenginleÅŸmektir." Evet eÄŸer bu münakaÅŸayı kaybedip  yanıldığımızı kabul edersek hakikati bulmuÅŸ olacağız. Hep en doÄŸruya ulaÅŸma çabası olan biri için daha güzel ne olabilir?